Gün içinde yüzlerce e-posta geliyor platformumuza, okurken yaşadıkları sıkıntılardan söz eden öğrenci kardeşlerimizden, iş bulamamaktan yakınan arkadaşlarımızdan, sektörün getirdiği zorluklardan yakınan dostlarımızdan...
Tüm bu sıkıntıları düşününce, uzun süre önce yazdığım bir yazıyı paylaşmak istedim sizlerle...

tekâmül yaşamın kavranması gereken özü...

Başını hafifçe yana eğmiş, gözleriyle tarıyordu etrafını...
Yerde rastgele atılmış ahşap parçalarına takıldı bakışları,
bir ıhlamur parçası? Hayır, işlemesi kolay, fazla kolay...
Çok yumuşak.
Bir parça kavak öte yanda,
o da uygun olmaz diye düşündü,
her harekette istenenden fazla parça kopar, kontrol nâmümkün.
Ya mauna ne demeli?
Fazla sert, ketum, müdahaleye kapalı...
İşte tam o anda gördü...
Gül ağacı...
Yaradılışında varolan zarafetle, kızıla çalan pembeliğiyle...
Hem güçlü ve mukavemetli,
Hem hassas ve işlenebilir...

Metreye uzandı, ölçtü, düşündü...
Önce kenarlarını düzeltti, sonra ağır ağır yürüdü hızara...

Böğründe keskin bir acı hissetti gül ağacı, gittikçe artan 
ve bir ses, içini parçalayan,
bekledi vakurla gül ağacı,
hayatın ona sunduğu sürprizi...

Yarıya kadar biçildi gül ağacı bir tarafından,
tam bitti sandığında, diğer yandan...
Hala bütündü, yek parça...
Anlamadı o an,
ama bekledi...

Kalemle işaretledi, matkabın gireceği yerleri
ve açtı sabırla kıl testerenin gireceği delikleri...
Gül ağacı buna da bir anlam verememişti.
Ne istiyordu ondan, neden kanatıyordu etini?

İskarpeleye uzandı usulca,
boşalttı sabırla kıl testerenin ayırdığı yolları,
bir yol açtı yukarı,
bir yol da aşağı...

Sonra çevirdi arkasını şefkatle tutarak,
gül ağacının katlandığı acıyı anlayarak...

Yine başlıyordu aynısı, bu sefer sırtında...
İskarpele her değişinde etine, bir parçasını ayırıyordu bedeninden...
Neden yapıyordu bunu, bunlar neden çevresindeki onca ahşabın değil de kendi başına geliyordu,
bu haksızlık değil miydi?...
Ihlamurla kavak sessizce bakıyordu uzaktan ona,
kendi canlarını kurtarmış olmanın şansına sevinerek...

İnce zımpara derisinde gezindi sonra,
etinden et kopardı zerre zerre...

Daha küçük bir bıçağa uzandı sonra,
ucu hafif yuvarlak...
Gül ağacı sevindi biraz...

İskarpele başladı yine gezinmeye, tüm sınırlarında,
yonga yonga döküldü teni yere...

Üfledi hafifçe, ellerini gezdirdi tüm derisinde...
Sevgiyle...

Kaldırdı ayağa gül ağacını,
tutup kollarından ayırdı iki yana yavaşça...

"Tanrım!" dedi gül ağacı, bu da ne?
İki yana açılan iki kol,
tanrıya şükranla açılan, bir semazen edasıyla.

İki yana açılan iki ayak, dengeli... Mağrur...

Ihlamurla kavak şaşkın, seçilen olmamanın verdiği hisle kıskanç...
Kadın, bakarken eserine, gururla dolu...
ve şefkatle...
Bakarken sessiz ve vakur gül ağacına...

Gül ağacı evinin en görünen yerinde duruyor artık,

acı ve mutlulukla tekâmül, Rahle haliyle...













Şahnur KARAAĞAÇ
Genel Yayın Yönetmeni
Halklailiskiler.com.tr


Tekâmül: olgunlaşmak, gelişmek.
Zerre: 0,00156 g olan ağırlık ölçü birimi.
Yonga: Kesilen, yontulan veya rendelenen bir şeyden çıkan parça.
Rahle: Üzerinde kitap okunan, yazı yazılan, tek parça ahşaptan oyularak hazırlanan, açılıp kapanabilen alçak, küçük masa.
 

121792 kez okunmuş Şahnur Karaağaç