Kendini yenilemek yerine yinelediğin sürece büyüyemez gelişemezsin.
Bildiğini, alışık olduğunu seçtiğin sürece derinleşemezsin. O yüzden de dar kapılardan geçmeyi seçmek, geniş kapılardan geçmeye göre kat be kat büyütür seni...
Neden böyle bir giriş yaptım? Çünkü son bir ayda gerek kurumsal yaşam atölyesi eğitimlerinde gerekse kurumsal iletişim atölyesi eğitimlerinde aynı enstantaneleri yaşadım.

Üniversitelerde öğrencilerin çoğunluğu paralize olmuş, iş konusunda umudunu yitirmiş, daha vahimi ülkeye olan inancını bile yitirmiş. O gençlerin çalışma hayalini kurdukları şirketlerdeki çalışanlar ise, aidiyeti yitirmiş, erken emeklilik hayali kurar olmuş, kendini değersiz hisseder hale gelmiş...
İnsan Kaynakları'nın düzenlediği etkinliklere ise inanç yok, bir gereklilik bir zorunluluk gibi motivasyon toplantıları.

Sonra bir üniversiteden izin aldık öğrencileri atölyeye getirdik. Bir şirketten izin aldık çalışanları atölyeye getirdik. Hiçbir kural yoktu. Program da yoktu. Birlikte geçirdiğimiz saatlerin sonucunda bir kez daha savunduğumuz, anlatmaya çalıştığımız tezin gerçekliğini gördük. Karşınızdakinin insan olduğunu, sizin de önce insan olduğunuzu unuttuğunuz an yapacaklarınızın bir anlamı yok. Atölyede şöminemizi yaktık, müziğimizi açtık, sohbet ettik ve şirketin vermek istediği mesajları orada masaya yatırdık. Çalışanları dinledik. Adından yönetim ekibi katıldı bize. Onlara da şarap ikram ettik, şömineye odun attırdık. Yerimiz kalmadığı içinde yerdeki minderlere oturttuk. Sonuç otel odasındaki ya da toplantı salonunda yapmaya çalıştığımızdan çok daha etkili oldu.

İnsanı anlamadan, ona dair bir şeyler yapmak imkansız. Zaten bu ana konumuz. Şirketler tarafında ise dengeyi iyi sağlamak önemli. Aynı bir sürü kişisel gelişim seminerinde kalıpları ezberletip, insanın doğasını unuttuğunuzda ortaya çıkan kalıp, tatsız sonuçlar gibi, çalışanları da sadece makaranın dişlisi gibi gördüğünüzde olmuyor. Çalışanın işine yönelik yeteneklerini geliştirirken, kendi iç dünyasına, özel hayatına yönelik gelişimini de desteklediğinizde beklenen sonuçlar hem daha hızlı hem de kalıcı geliyor. Özel ilişkilerinde sürekli istikrarsızlık yaşayan, kendiyle ilgili sorunları taşan birisine ne kadar yükleme yaparsanız yapın işteki verimliliği bir yere kadar gelişebilir. Bir başka açıdan bakarsak da kişinin kendine yatırımına yapılan destek, şirketine duyduğu bağlılığı, aidiyeti de artırıyor.

Öğrencilere dönünce elbetteki olabildikleri kadar donanımlı olsunlar ve eğitim kurumları da verebildikleri kadarını verebilsin. Ancak, orda da aynı şey geçerli. İş alanlarında yönetici olmaya doğru yola çıkarken, kendilerini tanıyan, bilen, insanı anlayan ruhsal dünyasını iş hayatıyla dengeleyebilmiş bireyler yetiştirebilmek. Özgüven, başarı kavramları işte o zaman çok daha anlamlı ve içsel kavramlara dönüşüyor. Çok basit bir örnekle ben artık iş görüşmelerinde aynı şekilde giyinen, elini aynı yere koyan, aynı kalıp cümleleri kuran gençlerle görüşmek yerine, kendini ifade edebilen, farklılığını ortaya koyabilen, kendi olabilen gençlerle görüşmek istiyorum.

Ne öğrenciler ne de çalışanlar ne de biz robot değiliz. Kalıplaşmış, oyunlarla eğlenceli hale getirilmiş ancak çalışanlarda samimiyet uyandırmayan motivasyon toplantılarından, öğrencileri bir prototipi örnek alıp, kalıplarla hareket eden, şablonlara oturtan eğitim anlayışını artık değerlendirmekten öte, değiştirme zamanı geldi de geçiyor bile...
Her üniversite buluşmasında, her kurumsal eğitimde bunu iliklerime kadar yaşıyorum.

4438 kez okunmuş Aret Vartanyan